10. Delft

Le petit déjeuner du roi lui-même devait être moins royal que le nôtre, préparé par Bernadette et Arnold que nous quittons à regret. La simplicité de leur accueil et l'attention qu'ils nous ont portée nous touche profondément.

En les quittant, nous voyons des sacs d'écolier accrochés au drapeau néerlandais arboré à la fenêtre. Ils nous ont expliqué hier que ces sacs étaient ceux des lycéens qui ont réussi l'équivalent du baccalauréat. Gloire à eux ils y sont, eux, accoutumés et ne voient pas bien ce qui nous dérange.

Nous reprenons la route. L'itinéraire d'aujourd'hui est varié, au long des routes et des canaux, en ville et en campagne, sur des voies communes et sur des voies dédiées. On nous avait dit que la situation des cyclistes était paradisiaque. En fait, il nous semble qu'elle était bien meilleure en Belgique. Les automobilistes ici roulent vite et n'hésitent pas à vous frôler. S'il est de très belles pistes, il en est aussi de très dégradées et la traversée de Rotterdam est somme toute assez désagréable. Il faut jongler entre les rails de tramway, les travaux, les pavés et les automobilistes garés sur les pistes cyclables. Après la situation vécue en Flandre c'est, paradoxalement, et de façon inattendue, la douche froide.

Quelques kilomètres auparavant, nous avions dû ôter tous nos bagages des vélos pour les descendre par l'escalator du Zuid fietstunnel : les ascenseurs étaient en panne. Pas facile. Ceux du Maas Tunnel, qui permet aux cyclistes de passer d'une rive à l'autre de la Meuse qui baigne la ville étaient heureusement en bon état de fonctionnement.Nous nous arrêtons à Rotterdam pour photographier, avant qu'il ne soit prochainement transféré en République Tchèque le siège de l'UEA (universala esperanta asocio – association espérantiste universelle), fermé, puisque c'est dimanche. Véronique s'apprête à me photographier quand un passant intervient : « Saluton ! Ĉu vi volas, ke mi fotu vin ? » (« Bonjour, voulez-vous que je vous prenne en photo? ») Bernhard est l'un des responsables de la section espérantiste du Musée de Vienne. Il est actuellement à Rotterdam pour y pendre en charge les archives de l'UEA qui y seront transférées.

Il semble que le COVID soit assez actif dans la région. Bart, l'espérantiste qui nous accueille ce soir nous a demandé de respecter strictement les mesures de distanciation sociale et de porter le masque à l'intérieur de sa maison car sa compagne est malade. Angela qui devait nous accueillir demain à Amsterdam a renoncé à le faire pour les mêmes raisons. Cela nous oblige à trouver rapidement une autre solution. Ce sera finalement camping, au nord ouest d'Amsterdam.

La matenmanĝo de la reĝo mem certe estis malpli reĝa ol la nia, preparita de Bernadette kaj Arnold, kiujn ni bedaŭrinde forlasis. La simpleco de ilia bonvenigo kaj la atento, kiun ili donis al ni, kortuŝas nin profunde.

Kiam ni forlasas ilin, ni vidas lernosakojn akroĉitaj al la nederlanda flago ĉe la fenestro. Ili hieraŭ klarigis al ni, ke ĉi tiuj sakoj estas tiuj de gimnazianoj, kiuj trapasis sia ekzamenon. Gloro al ili, kaj hontu tiuj, kiu ne sukcesis. Ili estas alkutimiĝintaj kaj ne vere vidas, kio ĝenas nin.

Ni denove ekbiciklas. La hodiaŭa itinero estas varia, laŭ vojoj kaj kanaloj, en urbeto,, urboj, kaj en la kamparo, sur komunaj vojoj kaj sur dediĉitaj vojoj. Oni diris al ni, ke la situacio por biciklantoj estas ĉiela. Fakte, ŝajnas al ni, ke estis multe pli bone en Belgio. Aŭtomobilistoj ĉi tie veturas rapide kaj ne hezitu preterpasi vin proksime. Certe estas tre belaj spuroj, sed estas ankaŭ tre degradita. La transiro de Roterdamo estas tute malagrabla. Vi devas attenti tramovojoj, verkoj, pavimŝtonoj kaj aŭtistoj kiuj parkumas sur biciklovojoj. Post Flandrio, estas, paradokse, kaj neatendite, granda seniluziiĝo.

Kelkajn kilometrojn pli frue, ni devis forigi ĉiujn niajn pakaĵojn de la bicikloj por preni ilin laŭ la Zuid fietstunnel rulŝtuparo, ĉar la liftoj paneis. Ne facilas. Tiuj de la Tunelo de Maas, kiu permesas al biciklantoj pasi de unu bordo al la alia de la rivero Mozo kiu banas la urbon, bonŝance bone funkciis.

Ni haltas en Roterdamo por foti, antaŭ ol ĝi baldaŭ translokiĝos al Ĉeĥio, la sidejon de UEA (unvirsa esperanta asocio – universala esperantista asocio). Ĝi estas fermita, ĉar estas dimanĉo. Véronique estas fotonta min, kiam preterpasanto intervenas : „Saluton! Ĉu vi volas, ke mi fotu vin ? Bernhard estas unu el la administrantoj de la esperantista sekcio de la Viena Muzeo. Li estas nuntempe en Roterdamo por prizorgi la UEA-arkivojn kiuj estos translokigitaj tien.

Ŝajnas, ke la virsuo estas sufiĉe aktiva en la areo. Bart, la esperantisto, kiu bonvenigas nin ĉi-vespere, petis nin strikte respekti sociajn distancigajn mezurojn kaj porti buŝmaskon ene de sia domo ĉar lia koramikino malsanIĝIS. Angela, kiu estis bonvenigionta nin morgaŭ en Amsterdamo, rezignis pro la samaj kialoj. Ĉi tio devigas nin rapide trovi alian solvon. Ĝi finfine estos tendumado, nordokcidente de Amsterdamo.