Trois instants de magie. Il y en aurait d'autres mais il est déjà 23 heures et demain... Y a vélo ! Premier moment.Nous sommes à Hirstals. Nous faisons les courses. Un monsieur aperçoit le drapeau français qui flotte sur le vélo de Véro et engage la conversation. Il aime notre pays, notamment la région de Perpignan. Il nous demande si nous avons déjà pris notre petit déjeuner. Nous répondons par l'affirmative. Pour nous, pas de vélo sans petit-déjeuner. Dommage, nous dit-il, j'aurais eu plaisir à vous inviter mais venez, je vais vous montrer quelque chose. Et il nous emmène dans un petit écomusée consacré à l'histoire des pêcheurs. Il nous offre les billets d'entrée – qui donnent droit, qui plus est à une petite bouteille d'alcool, parfumé aux herbes locales récoltées dans les dunes. Il nous offre aussi des fiskfrikkedele, des boulettes de poisson servies avec une sauce rémoulade et une tranche de pain noir. Délicieux, même si l'horaire est un peu étrange pour ce type de plat, nous nous régalons.Nous savons juste qu'il s'appelle Jan et qu'il travaille au lycée de la ville. Il ne nous en dit pas plus.Nous lui disons qu'il sera bienvenu à Giberville s'il passe un jour en Normandie. Et nous espérons vraiment qu'il le fera.Ce type de rencontre n'arrive que quand on randonne. A pied ou à vélo.Ce sont des instants d'humanité qui font le monde plus beau.Merci Jan ! Deuxième moment.Peu avant d'arriver à Skagen, nous croisons den tilsandede kirke, l'église ensablée.Construite à la fin du XIVème siècle, l'église est bâtie à l'écart de la ville, comme il était coutume.Mais le vent... En 1770, les dunes atteignent l'église, puis le mur du cimetière adjacent. Après une violente tempête en mai 1775, les fidèles sont contraints de creuser le sable pour dégager la porte de l'église. En 1795, la municipalité la fait détruire et en fait construire une nouvelle en ville. Sur ordre du roi Christian VII, le clocher est préservé pour devenir un phare. Victor Hugo avait raconté l'histoire de l'église submergée de Ault (voir étape n°4).C'est cette fois Hans Christian Andersen qui utilisera l'histoire de l'église ensablée dans le conte Une histoire dans les dunes (Cliquer sur le lien pour lire le conte, pp. 163 à 204)Il est toujours émouvant de croiser, l'avoir cherché, au détour de la route, des lieux qui ont inspiré de grands écrivains. Un appel du hasard.Quant à l'église ensablée, Jean-Paul Dubois en a fait aussi l'un des éléments de son récit tous les hommes n'habitent pas le monde de la même façon, prix Goncourt 2019. Il faudra que je le lise. Troisième moment.Nous sommes venus ici pour voir Grenen, ce lieu où se rencontrent la Mer du Nord et la Baltique. C'est à 2 kilomètres à peine de notre camping. Nous y allons après le repas pris, un fois n'est pas coutume, dans une brasserie sur le port.Nous pensions n'y trouver qu'un lieu. C'était le but décidé de notre voyage. Sans raison particulière, simplement parce qu'il faut un but pour pouvoir se dire qu'on l'a atteint. Le support du rêve en somme.Mais c'est plus que cela qui nous a été offert.Nous ne nous attendions pas à cette merveille. A droite la Baltique, calme. A gauche, la Mer du Nord. Grosses vagues écumantes. Il faut dire que le vent d'ouest souffle encore très fort ce soir.La limite est nette. C'est incroyable.Et on peut marcher sur la plage jusqu'au lieu précis où les eaux des deux mers se rencontrent. Au centimètre près.Peu de gens vont d'instinct au nord.Nous savons maintenant qu'ils ont tort.Parce que les dunes parce que le vent...Je vous parlerai du vent. Une autre fois. Il est tard, hélas.
Estus aliaj sed jam estas la 11-a vespere kaj morgaŭ... Ni devas bicikli !
Unua momento.
Ni estas en Hirstals. Ni aĉetas.
Sinjoro vidas la francan flagon kiun flosas sur la biciklo de Vero kaj komencas konversacion. Li amas nian landon, precipe la regionon de Perpinjano. Li demandas al ni, ĉu ni jam matenmanĝis. Ni respondas jese. Por ni, neniu biciklado sen matenmanĝo.
Domaĝe, li diris al ni, mi estus ŝatinta inviti vin sed venu, mi montros al vi ion. Kaj li kondukas nin al malgranda ekomuzeo dediĉita al la historio de fiŝkaptistoj. Li proponas al ni la enirbiletojn – kiuj rajtigas nin, krome, al malgranda botelo da loka alkoholo, gustigita per lokaj herboj kolektitaj en la dunoj. Li ankaŭ proponas al ni fiskfrikkedele, fiŝbulojn servitajn kun remoulade-saŭco kaj tranĉaĵo da nigra pano. Bongusta, eĉ se la horaro estas iom stranga por ĉi tiu speco de plado, ni ĝuas ĝin.
Ni nur scias, ke lia nomo estas Jan kaj ke li laboras en la mezlernejo en la urbo. Li rakontas nenion plu al ni.
Ni diras al li, ke li estos bonvena en Giberville, se li iam iros al Normandio. Kaj ni vere esperas, ke tion li faros.
Ĉi tiu speco de renkonto okazas nur kiam vi marŝas aŭ kiam vi biciklas.
Ĉi tiuj estas momentoj de la humaneco, kiuj faras la mondon pli bela.
Dankon Jan !
Dua momento.
Prekaŭ alvenitaj al Skagen, ni renkontas den tilsandede kirke, la ŝlimigitan preĝejon.
Konstruita fine de la 14-a jarcento, la preĝejo estas konstruita for de la urbo, kiel estis kutimo.
Sed la vento... En 1770, la dunoj atingis la preĝejon, poste la muron de la apuda tombejo. Post perforta ŝtormo en majo 1775, la fideluloj estis devigitaj fosi la sablon por malbari la pordon de la eklezio. En 1795, la municipo decidis detrui ĝin kaj konstrui novan preĝejo enurba. Laŭ ordono de reĝo Christian VII, la sonorilturo estas konservita por iĝi lumturo.
Victor Hugo rakontis pri la subakvigita preĝejo de Ault (vidu etapon n°4).
Ĉi-foje Hans Christian Andersen, kiu uzis la rakonton de la ŝlimigita preĝejo en la fabelo Rakonto en la dunoj (Alklaku la ligilon por legi la rakonton, tradukita de Zamenhof mem).
Ĉiam kortuŝas transiri, sen serĉi ĝin, hazarde survoje, lokojn, kiuj inspiris grandajn verkistojn. Hazarda voko.
Tria momento.
Ni venis ĉi tien por vidi Grenen, ĉi tiun lokon, kie Norda Maro kaj Baltiko renkontiĝas. Ĝi estas apenaŭ 2 kilometrojn de nia kampadejo. Ni iras tien post la manĝo prenita - tio ne ofte okazas - en brasejo sur la haveno.
Ni pensis, ke ni trovos tie nur unu lokon. Ĉi tio estis la decidita celo de nia vojaĝo. Sen aparta kialo, simple ĉar vi bezonas celon por povi diri al vi, ke vi atingis ĝin. Nur kiel subteno de la sonĝo.
Sed estas pli ol tio, kio estas proponita al ni.
Ni ne atendis ĉi tiun mirindaĵon.
Dekstre la Balta, trankvila. Maldekstre, la Norda Maro. Grandaj ŝaŭmantaj ondoj. Oni devas diri, ke la okcidenta vento ankoraŭ tre forte blovas ĉi-vespere.
La limo estas nekreeble preciza kaj klara.
Kaj vi povas promeni sur la plaĝo al la ĝusta loko kie la akvoj de la du maroj renkontiĝas. Al la plej ekzakta centimetro.
Malmultaj homoj instinkte iras norden.
Ni nun scias, ke ili eraras.
Ĉar la dunoj, ĉar la vento...
Mi rakontos al vi pri la vento. Alian tagon. Estas malfrue, ve.
